พี่ไพลิน ไปไทยดีๆนะ เมื่อเราเห็นเธอขึ้นรถยนต์ที่จะไปสนามบินเราก็ไม่มีอะไรหรอก เพราะเราคิดว่าเรื่องนี้คือเรื่องธรรมดาเลย ไม่ต้องเศร้าเกินไปก็ได้ แต่ว่าตอนนี้เราร้องไห้แล้วก็ไม่รู้ทำไมร้องไห้ด้วยเลย แม้ว่าวันหวังเราอาจจะมีโอกาสได้คุยกันที่เอ็มหรือว่าคุยโทรศัพท์อีกครั้งแต่ว่ามันไม่เหมือนกันเลย เพราะพี่อยู่ที่ไทยแต่ว่าเรายังอยู่ที่ปักกิ่งก็ไม่ได้เห็นหน้าด้วยเลย
พี่ไปไทยแล้วก้พาความเบิกบานไปด้วยแล้ว เราก็ไม่รู้จะเป็นอะไรดี เราอาจจะยังไม่ใช่เพื่อนรักของเธอ แต่ว่าจากเมื่อเราได้รู้จักกันเราก็เห็นเธอเป็นพี่สาวของเราแล้วเพราะเธอช่วยเราได้มีความมั่นใจไปเรียนภาษาไทย ถ้าไม่มีเธอ ถาษาไทยของเรายังไม่ได้ดีขึ้นเลยก็ไม่มีโอกาสได้เป็นเพื่อนกับคนไทยเยอะแบบนี้เลย ขอบคุณมากๆที่พี่ช่วยเราได้เยอะแบบนี้
เราจะไม่ลืมเธอเสมอ ก็หวังว่าพี่ได้มีความสุขที่ไทย พี่จะเป็นเพื่อนรักของเราตลอดด้วย